Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, trądzik nie jest wyłącznie chorobą okresu dojrzewania. Coraz częściej zmagają się z nim także osoby po 40. roku życia. Mowa jest wówczas o późnej jego postaci. Bez względu na wiek pojawiania się dermatozy – konieczne jest podjęcie leczenia trądziku pod okiem specjalisty, aby uniknąć powstania trwałych blizn i rozwoju bolesnych stanów zapalnych.
Dlaczego powstaje trądzik?
Trądzik jest jedną z najczęściej diagnozowanych dermatoz. Charakterystyczne skórne zmiany towarzysza nawet 83–95% osób młodych w wieku 14–19 lat. Im dojrzalszy typ cery, tym rzadziej powstaje na niej trądzik, co ma związek z ograniczoną produkcją sebum przez gruczoły łojowe. Nie znaczy to jednak, że w ogóle nie pojawia się u osób w wieku powyżej 40 lat. Przy dojrzałym typie cery rzadziej przyczyną choroby jest nadprodukcja łoju na skutek zwiększonego wydzielania hormonów androgenowych. Może być nią natomiast: nieprawidłowe rogowacenie przewodów, które odprowadzają nadmiar sebum. W konsekwencji ujście gruczołów łojowych zostaje zawężone przez przyklejające się zrogowaciałe łuski, aż wreszcie tworzą się zaskórniki. Trądzik może również powstać w wyniku zasiedlenia mieszków włosowych przez gram-dodatnie tlenowe ziarenkowce i gruczołów łojowych przez gram-dodatnie beztlenowe pałeczki Propionibacterium acnes.
Miejscowe leczenie trądziku
Nie istnieje metoda leczenia trądziku odpowiednia dla każdego. Sposób łagodzenia przebiegu dermatozy aż do całkowitego wyleczenia musi uwzględniać przyczynę jej powstania i stopień nasilenia. Właśnie dlatego nie warto podejmować prób leczenia na własną rękę. Szybsze i trwalsze efekty możesz uzyskać, powierzając swoją skórę specjaliście (więcej informacji).
W leczeniu miejscowym mogą zostać zalecone do stosowania:
- żelowy preparat z nadtlenkiem benzoilu 4%, 5% i 10% (ma właściwości odkażające, co pozwala zredukować liczebność kolonii bakterii wywołujących stany zapalne);
- krem lub żel z kwasem azelainowym 20% (odkaża skórę i ogranicza aktywność gruczołów łojowych, a do tego spowalnia proces powstawania melaniny, czyli barwnika skórnego, dzięki czemu zredukowane zostają potrądzikowe przebarwienia);
- kremy lub żele z retinoidami (sprzyjają usuwaniu keranocytów, czyli komórek naskórka, które blokują ujścia gruczołów łojowych);
- płyn, krem lub żel z antybiotykiem (np. erytromycyna lub klindamycyna).
Ogólne leczenie trądziku
W leczeniu trądziku istotna jest suplementacja w dawkach zaleconych przez lekarza. Ograniczeniu nadprodukcji sebum i regulacji pracy gruczołów łojowych sprzyjają witaminy B6, B2 i B3. Zachowaj jednak ostrożność przy stosowaniu witamin ze źródła innego niż produkty spożywcze. Nadmiar pirydoksyny może negatywnie wpłynąć na układ nerwowy, ryboflawina wywołać dolegliwości gastryczne, a niacynamid doprowadzić do zaczerwienienia i swędzenia skóry.
W leczeniu ogólnym mogą być wykorzystywane antybiotyki (tetracykliny), które zmniejszają liczebność bakterii, ale i redukują wywołane przez nie stany zapalne. Skuteczne są też hormony (np. progesteron), które przygaszają aktywność hormonów androgenowych. Przy ciężkiej i antybiotykoopornej postaci trądziku konieczne może się okazać wdrożenie izotretynoiny. Jest to szczególnie korzystne, gdy dermatoza pozostawia po sobie trwałe i nieestetyczne blizny.
Bibliografia
- M. Biegaj, Trądzik pospolity i jego leczenie, „Kosmetologia Estetyczna” 2017, vol. 6, nr 2, s. 155–158.
Materiał partnera
